Ines Papert, Mammie in Kalymnos

door Nanske
In 2003 liep ik met mijn lief een mooie huttentocht in Zuid-Tirol, boven Meran. In de Stettiner Hütte, waar we twee nachten verbleven omdat we de Hohe Wilde op wilden, lag een uitgebreid arsenaal aan Duitstalige klimtijdschriften, waar ik mijn hart aan ophaalde. Eén van de artikelen die ik daar las, ging over Ines Papert. Ik had al eens vaag van haar gehoord. Ik ben geen ijsklimmer en ga dat waarschijnlijk ook niet meer worden, maar bij het lezen van het artikel kreeg ik grote bewondering voor haar.

'Mijn klimpartners zijn in meer dan 50 procent van de gevallen vrouwelijk. Niet omdat ik nu zo verschrikkelijk geëmancipeert ben of wat tegen mannen heb - integendeel, het heeft ook zo zijn aantrekkingskracht om door hen bewonderd te worden. Vrouwen lijken op elkaar wat betreft gedragspatronen: een vrouwelijke klimpartner laat sneller de ander voorgaan, terwijl mannen meteen de leiding zullen nemen. Dat zal aan het beschermersinstinct liggen.’

Het begin van het artikel Ines Papert dat op haar website te lezen is. Het gaat over een groep vrouwen die op Kalymnos gaat klimmen, waaronder Ines Papert, die op dat moment een driejarige zoon heeft (inmiddels is hij negen). Maar zoals in het artikel te lezen is: het moederschap is niet een beperkende factor in het leven van Ines Papert. Wanneer je het Duits beheerst, is het de moeite waard om even een kijkje te nemen op de website van Ines en het stuk Mamis am Fels te lezen.

Vooruit, nog één stukje vertaalt:

‘Veel vrouwen hebben er een probleem mee om hun eigen kunnen op een gezonde manier in te schatten. "Kan ik dat wel?", spookt vaak een stemmetje in het achterhoofd. Het beste voorbeeld is mijn vriendin Sandra: ze heeft al de moeilijkste routes nageklommen, maar durfde niet voor te klimmen. Een paar keer heb ik gewoon het touw naar beneden getrokken en plotseling lukte haar het voorklimmen ook. Wanneer een mannelijke klimpartner het touw uit het ombouwpunt had getrokken, had ze waarschijnlijk geen poging gedaan om de route voor te klimmen.’

Acht bekentenissen van een klimmende mama

door nanske

"November 2007: het is een prachtige herfstdag en ik ben een dagje aan het klimmen in de Shawangunks. Maar mijn man John, ook een klimmer, is er niet bij. Hij is thuis, bij onze kinderen Grace (9) en Matt (6)."

Ik ben zelf geen moeder en toen ik ruim vijf jaar geleden met het klimmen in aanraking kwam, was één van mijn eerste gedachten dat het maar goed was dat ik geen kinderen had, omdat de kans me klein leek dat ik me dan zo vol overgave in deze fascinerende sport zou kunnen storten. Toch zijn er vrouwen die het lukt om een en ander te combineren. Susan Schwartz, een sportklimster uit de staat New York, is zo'n vrouw. Maar makkelijk vindt zij het niet. De uitspraak hierboven is afkomstig uit een artikel dat zij hierover schreef voor het tijdschrift Climbing. Haar acht bekentenissen:

1) Ik klim niet meer met mijn echtgenoot
2) Klimmen terwijl je ook moeder bent, is een stuk lastiger dan de meeste vrouwen willen toegeven.
3) Je hebt een "systeem" nodig als je wilt klimmen.
4) Misschien moeten moeders niet klimmen.
5) Ik geloof er niet in dat klimmen veilig is.
6) Ik hoop dat mijn kinderen niet de wens hebben om te willen klimmen.
7) Op dit moment vind ik het niet erg om minder te klimmen
8) Dit artikel was ongelooflijk moeilijk om te schrijven.

Ben je een klimmende moeder en wil je weten waarom ze niet meer klimt met haar echtgenoot, of wat voor systeem ze bedoelt, lees dan het hele artikel op Climbing.com: Eight Confessions of a Climbing Mom.